Samuel, de oudste jongen uit Asante Childrens Home, wordt 20 jaar in 2019. In 2018 heeft hij zijn middelbare onderwijs afgerond, zijn eindcijfer was een D+. Eindcijfers zijn erg belangrijk voor eventuele vervolgopleidingen. Hoe lager je cijfer, hoe minder scholen er voor jou toegankelijk zijn, als je er al geld voor over hebt. Een D+ is niet echt goed.
Nu het publieke lagere onderwijs voor ouders steeds goedkoper lijkt te worden, (behalve dan de uniformen, boeken, schriften en het lunch/transport geld) zijn de vervolgopleidingen in Kenia erg prijzig. Er wordt een verschil gemaakt tussen een certificaat (dan doe je de opleiding 1 of 2 jaar) en een diploma (dan doe je de opleiding 3 tot 4 jaar). Met een diploma kun je en weet je meer! Maar, omgerekend naar euro’s, ben je al snel 1500 euro per jaar kwijt voor een beroepsopleiding. Dit kan de meerderheid van de jeugd in Kenia gewoon weg niet betalen. Ook voor de stichting African Child Foundation is dit erg veel geld.
Samuel wilde autotechniek gaan doen. Ik vroeg hem waarom. Hij vermoedde dat er veel werk in zou zijn, omdat er zoveel Kenianen tegenwoordig autorijden. Hij zit zelf nooit in een auto, behalve soms een matatu (lokaal vervoer) om van A naar B te komen. We gingen kijken voor een rijbewijs. Dit kostte 200 euro, da’s nog te doen!
Echter om uberhaupt rijlessen te mogen nemen, moet je een officieel identiteitsbewijs hebben. Die kun je vanaf je 18e aanvragen. Voor Samuel, met overleden ouders, is dit een lastig proces. Er was een oom die destijds Samuel op zijn naam heeft gezet maar er nooit meer naar heeft omgekeken. De oom is nodig om een aanvraag te doen voor een eigen identiteitsbewijs. De oom wilde niet mee werken; Samuel was er ook bang voor. Zijn herinneringen aan zijn oom van (15) jaren geleden waren niet best. Hij werd destijds mishandeld en is vanuit het huis van zijn oom naar een Safe House gebracht.
Ook op aandringen van de Asante manager en de Social Worker weigerde de oom zijn medewerking. Hij moet mee naar het gemeentehuis met zijn eigen ID om een aanvraag te doen voor een ID voor Samuel.
In het weekend, in de stad, kregen we een formuliertje in de handen gedrukt. De KCB bank verzorgde sponsorships (beurs) voor opleidingen in de bouw, electriciens etc. De interviews vonden op diverse plekken in Kenia plaats. Voor de locatie Gilgil, het dichtst bij Asante, zouden de interviews al op maandag zijn. We hielpen Samuel met het invullen van de formulieren, de motivatiebrief, het voeren van een gesprek, hij moest pasfoto’s laten maken (zich eerst scheren), en de cijferlijst van zijn oude school ophalen. Op maandagochtend zat hij dus al om 8 uur op zijn oude school, te wachten op de directeur om de cijferlijst/diploma in ontvangst te nemen. Helaas was de directeur te druk met het ontvangen van de nieuwe studenten en kon de secretaresse geen cijferlijsten afgeven (ze waren nog niet uitgeprint). Pas om 13 uur zat hij eindelijk in de matatu ondeweg naar Gilgil, met een handgeschreven cijferlijst, ondertekend en gestempeld door de schooldirecteur.
Om half 3 sloot hij aan in de rij voor de commissie van de KCB bank. De commissie doet de beoordelingen voor het toekennen van een beurs. Ze gaven aan dat ze alleen kandidaten met een ID konden beoordelen. Samuel bleef wachten, tot het laatste moment, hij deed een goed interview, maar de voorzitter van de commissie bleef erop hameren, we hebben je ID nodig, anders weten we niet hoe oud je bent en of je bent wie je bent. Helaas kunnen we je aanvraag niet in behandeling nemen.
Tegen 9 uur savonds kwam hij terug op Asante, moe maar vol adrenaline. I learned a lot of things today, but there is one important thing now: I need my ID!!
De volgende dag overlegden we met Maria, de social worker, en Kezia, de manager, de vervolgstappen voor het verkrijgen van een ID. De oom werd opnieuw en opnieuw gebeld. ‘uw neef heeft een beurs misgelopen omdat u weigert mee te werken aan een ID’ en ‘we komen morgen langs’!
En zo gingen Maria en Samuel op woensdag op zoek naar de oom. Wederom laat kwamen ze terug, maar dit keer met positief nieuws. Hij had na lang aandringen en wachten, zijn medewerking verleend, ze zijn naar de gemeente geweest, Samuel had nu een officiële aanvraag voor een eigen ID in de pocket!! (ze noemen dit een ‘Waiting’).
Op donderdag vroeg ik Samuel of hij gezien had dat de KCB bank ook nog interviews in Nairobi op vrijdag zou houden. Hij keek me verschrikt aan. ‘Nairobi, Germeen, is very very big, I am afraid I get lost or robbed in that city.’ We zochten uit waar het was, we belden de school en ik stelde voor aan Samuel dat hij al op donderdag zou gaan, zodat hij in alle rust, zonder stress, de school kon zoeken. Dat ging hij doen. We belden aan het eind van de dag. Hij had de school gevonden en het hoofd van de school had hem geadviseerd om te ‘solliciteren’ voor de metsel/bouwopleiding. Alle andere opleidingen hadden al zoveel aanmeldingen, dat zijn kansen minimaal zouden zijn. Hij veranderde zijn inschrijfformulier en ging de volgende dag terug naar de school en de KCB bank commissie (met zijn ‘waiting’!).
Na ruim twee weken kreeg hij de uitslag! Hij was aangenomen! KCB bank betaalt het schoolgeld, hij (Asante Childrens Home dus) moet zijn huisvesting, transport en benodigde materialen (gereedschap, helm etc.) betalen. Dit is zo mooi voor hem en voor Asante Childrens Home. 4 Februari begon zijn eerste les en in Augustus start zijn praktijkstage. Tot in November is hij bezig met het bouwen van klaslokalen in de buurt van Nairobi. We hopen dat het een leerzame stage voor hem wordt! Wordt vervolgd!
